بيماري قند يا ديابت به بيماري گفته ميشود كه در آن قند خون بيمار تغيير مي يابد.
در بيماري قند، ميزان قند خون كه بايستي بين 70 تا 110 ميلي گرم در هر صد ميلي ليتر خون باشد، بالا مي رود. ادرار فرد بيش از حد عادي شده و در ادرار بيمار قند يافت مي شود. از اين رو به آن ديابت شيرين مي گويند.
لازم است به يادآوري است كه در مقابل اين بيماري، ناخوشي ديگري وجود دارد كه در آن هم ادرار فرد افزايش مي يابد ولي از آنجايي كه ديگر مانند ديابت، قند در ادرار وجود ندارد به آن ديابت بيمزه مي گويند.
ياخته هاي بدن انسان به ويژه سلولهاي مغز، براي ادامه زندگي، نياز به قند دارند. براي ورود قند به درون ياخته ها ماده اي به نام انسولين در بدن وجود دارد كه توسط غده لوزالمعده (پانكراس) به درون خون ترشح مي شود. انسولين دریچه ورودي ياخته ها را بر روي گلوكز كه نوعي قند است، مي گشايد. گلوكز به درون ياخته راه يافته و به وسيله اكسيژن سوزانده مي شود و مقدار زيادي انرژي و نيرو توليد مي كند. هنگامي كه بدن نيازي به انرژي ندارد، گلوكز درون ياخته ذخيره مي گردد.
آشنايي با بيماري:
كاهش يا ايست ترشح انسولين از غده لوزالمعده و يا عدم كارايي انسولين موجود در بدن ديابت ناميده مي شود. بين يك تا دو درصد مردم گرفتار اين ناخوشی هستند.
بطور كلي بيماري قند دو گونه است:
1- ديابت وابسته به انسولين – اينگونه بيماري قند كه به نام ديابت نوع اول هم خوانده مي شود، بيشتر در سنين زير 40 ديده مي شود. البته آغاز بيماري در بالاي 40 سالگي هم مي تواند باشد. اين افراد يك زمينه ارثي در ارتباط با ناتوانی سازمان ايمني بدنشان دارند. در نتيجه يك عامل بیروني مانند ويروسهاي بيماريزا (ويروس اوريون، آنفلونزا، سرخچه و ...) مي تواند باعث تحريك نابجاي ياخته هاي ايمني بخش بدن (از گروه گويچه هاي سفيد) شده و به دنبال آن موادي به نام پادژن (آنتي ژن) توليد مي شود كه سبب ويراني سلولهاي ترشح كننده انسولين در لوزالمعده شده و فرد دچار كمبود انسولين مي شود.
اگر انسولين نباشد قند نمي تواند وارد ياخته هاي بدن شده و مصرف گردد. بنابراين ياخته ها گرسنه مانده و شخص براي جبران اين گرسنگي پرخوري مي كند، ولي چون قندي وارد ياخته نمي شود تا زيادي آن ذخيره شود، فرد با وجود پرخوري لاغر مي شود.
از سوي ديگر قند خون بالا مي رود (بالاتر از 140 ميلي گرم در هر صد ميلي ليتر خون در حالت ناشتا).هنگامي كه قند خون از 180 بالاتر رفت، قند در ادرار هم پيدا مي شود. (در حالت طبيعي نبايستي قند در ادرار يافت شود) پس از اینکه قند وارد ادرار شد، چون بر غلظت ادرار مي افزايد، بنابراين مقداري آب هم با خود مي كشاند و ادرار زياد مي شود. شخصي كه دچار پر ادراري شده، آب بدن خود را از دست مي دهد و در نتيجه تشنه شده و به دنبال آن آب زيادي مي نوشد.
2- ديابت غير وابسته به انسولين – حدود 75 درصد مواد بيماري قند را شامل شده و ديابت نوع دوم هم ناميده مي شود. اينگونه از بيماري، بر خلاف حالت پيش، بيشتر در افراد ميانسال (بالاتر از 40 سال روي مي دهد البته دريچه ها هم ندرتاً ممكن است ديده شود.
بيماران معمولاً چاق بوده و همين چاقي يكي از عللي است كه ياخته هاي بدن نمي توانند به انسولين پاسخ دهند تا دریچه ورودي سلول بر روي گلوكز گشوده شود. در ديابت نوع دوم چون سلولهاي غده لوزالمعده خراب نشده اند. ميزان انسولين خون، طبيعي و يا حتي ممكن است زيادتر از حد طبيعي باشد. در اينگونه هم پرخوري، پرنوشي و پرادراري وجود دارد. قند خون بالا بوده و در ادرار هم قند ديده مي شود. در ديابت نوع دوم نيز ممكن است زمينه ارثي نقش داشته باشد.
ماه عسل بيماري قند :بيمار ديابتي 2-1 ماه پس از شروع بيماري و به دنبال يك حمله حاد، وارد مرحله بهبودي گذرا مي شود و بيماري كه انسولين تزريق مي كند، نيازش به انسولين كم مي شود. اين دوره بهبودي گذرا را ماه عسل ديابت گويند. در اين مرحله تزريق انسولين را نبايستي بكلي قطع كرد.
در بيماري قند، ميزان قند خون كه بايستي بين 70 تا 110 ميلي گرم در هر صد ميلي ليتر خون باشد، بالا مي رود. ادرار فرد بيش از حد عادي شده و در ادرار بيمار قند يافت مي شود. از اين رو به آن ديابت شيرين مي گويند.
لازم است به يادآوري است كه در مقابل اين بيماري، ناخوشي ديگري وجود دارد كه در آن هم ادرار فرد افزايش مي يابد ولي از آنجايي كه ديگر مانند ديابت، قند در ادرار وجود ندارد به آن ديابت بيمزه مي گويند.
ياخته هاي بدن انسان به ويژه سلولهاي مغز، براي ادامه زندگي، نياز به قند دارند. براي ورود قند به درون ياخته ها ماده اي به نام انسولين در بدن وجود دارد كه توسط غده لوزالمعده (پانكراس) به درون خون ترشح مي شود. انسولين دریچه ورودي ياخته ها را بر روي گلوكز كه نوعي قند است، مي گشايد. گلوكز به درون ياخته راه يافته و به وسيله اكسيژن سوزانده مي شود و مقدار زيادي انرژي و نيرو توليد مي كند. هنگامي كه بدن نيازي به انرژي ندارد، گلوكز درون ياخته ذخيره مي گردد.
آشنايي با بيماري:
كاهش يا ايست ترشح انسولين از غده لوزالمعده و يا عدم كارايي انسولين موجود در بدن ديابت ناميده مي شود. بين يك تا دو درصد مردم گرفتار اين ناخوشی هستند.
بطور كلي بيماري قند دو گونه است:
1- ديابت وابسته به انسولين – اينگونه بيماري قند كه به نام ديابت نوع اول هم خوانده مي شود، بيشتر در سنين زير 40 ديده مي شود. البته آغاز بيماري در بالاي 40 سالگي هم مي تواند باشد. اين افراد يك زمينه ارثي در ارتباط با ناتوانی سازمان ايمني بدنشان دارند. در نتيجه يك عامل بیروني مانند ويروسهاي بيماريزا (ويروس اوريون، آنفلونزا، سرخچه و ...) مي تواند باعث تحريك نابجاي ياخته هاي ايمني بخش بدن (از گروه گويچه هاي سفيد) شده و به دنبال آن موادي به نام پادژن (آنتي ژن) توليد مي شود كه سبب ويراني سلولهاي ترشح كننده انسولين در لوزالمعده شده و فرد دچار كمبود انسولين مي شود.
اگر انسولين نباشد قند نمي تواند وارد ياخته هاي بدن شده و مصرف گردد. بنابراين ياخته ها گرسنه مانده و شخص براي جبران اين گرسنگي پرخوري مي كند، ولي چون قندي وارد ياخته نمي شود تا زيادي آن ذخيره شود، فرد با وجود پرخوري لاغر مي شود.
از سوي ديگر قند خون بالا مي رود (بالاتر از 140 ميلي گرم در هر صد ميلي ليتر خون در حالت ناشتا).هنگامي كه قند خون از 180 بالاتر رفت، قند در ادرار هم پيدا مي شود. (در حالت طبيعي نبايستي قند در ادرار يافت شود) پس از اینکه قند وارد ادرار شد، چون بر غلظت ادرار مي افزايد، بنابراين مقداري آب هم با خود مي كشاند و ادرار زياد مي شود. شخصي كه دچار پر ادراري شده، آب بدن خود را از دست مي دهد و در نتيجه تشنه شده و به دنبال آن آب زيادي مي نوشد.
2- ديابت غير وابسته به انسولين – حدود 75 درصد مواد بيماري قند را شامل شده و ديابت نوع دوم هم ناميده مي شود. اينگونه از بيماري، بر خلاف حالت پيش، بيشتر در افراد ميانسال (بالاتر از 40 سال روي مي دهد البته دريچه ها هم ندرتاً ممكن است ديده شود.
بيماران معمولاً چاق بوده و همين چاقي يكي از عللي است كه ياخته هاي بدن نمي توانند به انسولين پاسخ دهند تا دریچه ورودي سلول بر روي گلوكز گشوده شود. در ديابت نوع دوم چون سلولهاي غده لوزالمعده خراب نشده اند. ميزان انسولين خون، طبيعي و يا حتي ممكن است زيادتر از حد طبيعي باشد. در اينگونه هم پرخوري، پرنوشي و پرادراري وجود دارد. قند خون بالا بوده و در ادرار هم قند ديده مي شود. در ديابت نوع دوم نيز ممكن است زمينه ارثي نقش داشته باشد.
ماه عسل بيماري قند :بيمار ديابتي 2-1 ماه پس از شروع بيماري و به دنبال يك حمله حاد، وارد مرحله بهبودي گذرا مي شود و بيماري كه انسولين تزريق مي كند، نيازش به انسولين كم مي شود. اين دوره بهبودي گذرا را ماه عسل ديابت گويند. در اين مرحله تزريق انسولين را نبايستي بكلي قطع كرد.
منبع : Forum.Shafighi.com
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر